Sidemen

Afgelopen vrijdag zijn we doorgereisd naar Sidemen, een wat hoger gelegen dorpje tussen de rijstvelden met uitzicht op de vulkaan Gunung Agung. Onderweg wilde Yasa ons watervallen laten zien. Die hadden we de vorige keer overgeslagen. Hij zou ons nu andere watervallen, de Sekumpul watervallen, laten zien, minder toeristisch. Ook zouden deze mooier zijn. Eigenlijk hadden we niet zo'n zin om deze te bekijken. Op Sumatra hadden we al prachtige watervallen gezien waar we helemaal alleen waren. We wilden Yasa echter ook niet voor het hoofd stoten. Hij was hier heel enthousiast over. Even een korte stop dan maar, hadden we in gedachten. Na aankomst op de parkeerplaats vroegen we Yasa hoe lang het ongeveer lopen zou zijn. Dat wist hij niet, maar het was wel verstandig onze wandelschoenen aan te doen. Zo gezegd,zo gedaan. Er zou een gids van daar met ons meelopen. 

Nadat we een kaartje hadden gekocht, vroegen we aan de gids hoe lang het lopen zou zijn. Het antwoord: een uur naar beneden, een half uur daar en dan weer een uur terug. Dat was even slikken. Geen korte stop dus. Het was een flinke wandeling naar beneden met daarbij heel veel traptreden. Die moesten we dus ook weer omhoog. Oeps. De watervallen waren inderdaad mooi, maar niet zo idyllisch als op Sumatra. Hoewel niet megadruk, waren er toch wel de nodige mensen. De meiden hadden de bikini wel meegenomen, maar uiteindelijk niet gezwommen. Yasa gaf aan dat we ons daar wel konden omkleden, maar een echte mogelijkheid was er niet echt. Lianne wilde niet hannissen met een handdoek, dus het bleef bij poedelen met de voetjes in het water. Daarna weer een heleboel trappen naar boven. Het was ook erg warm, dus flink zweten. Op een gegeven moment waren de trappen voorbij en was er een pad. Daar stonden ook een paar jongens met een scooter die je voor Rup 20.000 (€ 1,20) naar boven wilden brengen. De meiden hadden op de heenweg ook toeristen achter op de scooter gezien, dus die hadden hun zinnen daar al op gezet. Het zou vanaf dat punt nog 30 minuten lopen zijn. De meiden dus met de scooter verder, wij zouden met de gids mee lopen. Ik bedacht mij toch ook en ging ook met de scooter verder. Best lekker en we waren zo boven. Daar aangekomen een lekkere ijscappuccino genomen, de meiden een bananenshake. We hadden nog maar net besteld, of Edwin stond bezweet voor onze neus. Ze hadden flink doorgelopen en waren er al in een kwartier. 

Daarna door naar Sidemen. De omgeving was prachtig. De wegen deden ons denken aan Sumatra, veel kuilen en gaten. Maar daardoor niet minder mooi. Je merkt dat je in een wat minder toeristische omgeving zit. Mooie kleine dorpjes waar je doorheen rijdt. De huizen met de eigen familietempels, de eenvoudige winkeltjes en eettentjes, mensen die aan het offeren zijn, groepen met schoolkinderen. Prachtig om te zien.

Eenmaal aangekomen in ons hotel, Teras Bali, viel ons dat wat tegen. De recensies waren al wat wisselend. Het was een beetje oud en vervallen en de kamers roken erg muf. Jammer, een mooi plekje. Ze kunnen hier wat moois van maken. 's Avonds gegeten in het restaurant van het hotel. Dat was prima. 

De volgende dag besloten we een scooter te huren. Die hadden ze bij het hotel te huur. We hadden dit al op de planning staan, maar tot nu toe was het verkeer erg chaotisch. Hier was het redelijk rustig op de weg, dus wilde ik het wel proberen. Op Sumatra hadden we al een lokale sim- kaart gekocht, zodat we kunnen internetten als de WiFi slecht is. Google maps dus bij de hand, zodat we altijd de weg terug kunnen vinden. Het begin van de tocht verliep allemaal goed. Even wennen aan het scooter rijden, maar op zich redelijk snel onder de knie. De eerste stop was bij een lokaal benzinestation. De tanks bleken namelijk leeg te zijn. De benzine koop je hier gewoon in literflessen langs de kant van de weg. Alleen in de grotere plaatsen zijn tankstations. Grappig om te zien hoe ze je tank met een trechter vullen. Al snel kwamen we op kleinere wegen en moest ik plaats maken voor Lianne. Die wilde heel erg graag rijden. Ik bij haar achterop dus. Ze vond zichzelf helemaal stoer en een geweldige rijder. Ik moet bekennen dat ze zelfverzekerder reed dan ik deed.

Edwin had het plan om binnendoor naar de kust te rijden. Ik wilde niet over de grotere hoofdweg rijden. Ze rijden hier namelijk nogal egoïstisch. Ze halen in als het ook maar een beetje kan en de tegenligger moet dan maar remmen. Via de kleine wegen zou je er ook moeten kunnen komen volgens Edwin. Tja, en als die wat in zijn kop heeft..... Eerst hebben we in kringetjes gereden. We kwamen steeds weer op dezelfde plek uit. Dat was wel grappig. Daarna werd het wat minder leuk. Volgens Edwin moesten we een weggetje in dat onverhard was. We kwamen al snel in de blubber terecht. Het regent hier bijna iedere dag wel even, dus alles is erg vochtig, zo ook de onverharde paden. Als het aan mij lag keerden we hier al om, maar het zou vast maar een klein stukje zijn volgens Edwin. Ik kreeg een beetje een deja vu van Frankrijk, alleen gingen we toen wandelen en moesten we ook zo nodig van de gebaande paden afwijken. Fleur en ik gingen maar lopen. Edwin en Lianne probeerden er met de scooter door te komen. Lianne zag er de humor wel van in. Beetje glibberen door de modder. Het is denk ik al wel duidelijk dat ik het minder leuk vond, en dan druk ik mij nog zacht uit. Als ik een touw bij de hand had gehad, dan had ik iemand aan de hoogste boom opgeknoopt. En die waren er genoeg kan ik vertellen. We zaten in een jungleachtige omgeving. Dat was in ieder geval wel mooi. Van het begin heb ik nog wel wat foto's, van het ergste stuk niet meer. Toen moesten we ook heuvels op. Op de scooter naar boven rijden ging niet, dus Edwin en Lianne moesten de scooters met z'n 2-en naar boven duwen. Terug was ook geen optie gaven ze beiden aan in de hoop dat een en ander beter werd. Op een gegeven moment stond er een man met een groot geweer langs de kant van de weg. Fleur vond dat wat minder grappig. Gelukkig zette hij hem netjes tegen de boom en hielp hij met duwen. Bovenaan gaf de man aan dat we rechtsaf moesten. Dat was een wat bredere zandweg. Aan de sporen te zien waren ze daar met een nieuwe weg bezig of zo. Al na de eerste bocht stuitten we op een grote groep werkers die allemaal hard begonnen te schreeuwen toen ze ons zagen. Het was duidelijk dat we niet verder mochten. Toch terug dus, ook dat hele ellendige pad. Onderweg kwamen we nog een man tegen die het hele laatste stuk meeliep en hielp de scooters door de modder te krijgen. Erg aardig dus. Eenmaal op een verharder deel aangekomen, kregen we één van de scooters niet meer gestart. Het werd steeds beter dus. Het lukte de mannen die daar waren ook niet hem aan de praat te krijgen. Een van de mannen gaf aan dat er 50 meter verderop een garage zou zijn. Die 50 meter bleek een heel stuk verder te zijn. Hij kwam echter achter ons aan en gaf aan dat ik bij hem achterop moest, dan zou hij mij en de meiden (Fleur ging bij Lianne achterop) naar de garage brengen. Edwin zou er met de andere scooter achteraan komen. Gelukkig voor hem (al had ik op dat moment weinig medelijden met hem) was het een weg naar beneden. Bij de garage aangekomen bleek er (gelukkig maar) niets aan de hand te zijn. Kennelijk stond de standaard iets uit en dan slaat de motor af. De man had ook een 'wasplaats' (op Sumatra noemen ze dat de doorsmeer), dus we vroegen of hij de scooters wat kon schoonspuiten. We konden ze zo echt niet inleveren. De man moest echter bidden, dus dat ging even niet. 

Een klein stukje verder op stopten we om benzine te kopen en daar was ook een wasplaats. Die jongens waren graag bereid dit te doen. Ze vroegen RUP 20.000 (€1,20) per scooter. Aan al het gelach te zien betaalden we veel te veel. Maar goed, voor ons is het natuurlijk niet veel en de scooter werd van top tot teen gepoetst. Inmiddels kon ik ook weer wat lachen, dus daarna werd het toch nog een leuke middag. Lianne gaf haar plekje achter het stuur echter niet meer op. Ik weer achterop dus. Op een mooi plekje met uitzicht over de rijstvelden wat gegeten en daarna terug naar hotel. We hadden graag nog een massage willen boeken, maar helaas was alles vol. In het volgende hotel dan maar. De laatste stop zal in Sanur zijn, waar we nog een paar dagen gaan relaxen.